یه دونه زندگی به ما دادن ها..

اِن ساله عالم و آدم دارن تلاش میکنن بفهمن چی به چیه...

که یه سریا هر چی بیشتر فهمیدن کمتر دونستن...

فلاسفه‌ی عزیز رو میگم!

زندگی ذاتا چیز عجیب غریبیه...

حالا هی ما به فیلم و پرواز و مسابقه و سیب و سلمونی تشبیه اش کنیم بلکه قابل فهمیدن بشه...نمیشه که نمیشه!

ولی خب من امشب یه تشبیه دیگه براش در نظر گرفتم... ببینیم میشه یا نمیشه!

زندگی...شبیه یه پازله(لطفا با صدای مستندگو ها خونده بشه)

که ما باید تیکه تیکه جمع و جورش کنیم، کشفش کنیم، مرتبش کنیم...بدون اینکه بدونیم تهش به چه تصویری قراره برسیم!

وقتی هم که تمومش کردیم، نهایت اگه خیلی عرج و قرب داشته بوده باشه، میشه تابلوی روی دیوار توی خونه‌ی یکی!

حالا این پازله، برای یه سریا چهار تیکه است...

برای یه سریا بیشتر...بیست و پنج...صد...هزار!

حالا جمع و جور کردن این کجا و آن کجا!

هر چی پازل حرفه ای تر، جذاب تر، خوشگل تر و پر جزئیات تر، طبیعتا درست کردنش سخت تر!

خلاصه که...

اگه زندگی پخش و پلا و غیر جمع و جوری دارین،

و هر چقدر میچینینش، به نظرتون هنوز یه چیزی کمه،

باید بگم که...

شما قراره آخرش چیز خیلی جالب و منحصر به فرد و خفنی بشین!؛)

بذارین اینطور شروع کنم...

مرگ، مردن، پایان یک انسان...موضوع خیلی حساسیه...

خیلی آدم های زیادی هستن که موضوع مرگ رو یه موضوع صحبت ممنوعه به حساب میارن...

دلایل مختلفی هم داره...ترس...غم...وابستگی...ناآگاهی...

همونطور که احتمالا انتظارش رو دارین، باید بگم که مرگ به نظر من از آب خوردن هم طبیعی تره...

این به خاطر این نیست که با مرگ روبرو نشدم...

اتفاقا شدم...از سن خیلی کم...

و احتمالا همین باعث شده که هیبت دهشتناک مردن، برای من به اندازه ای که همون زمان ها تصورش میکردم باقی بمونه...

و البته یه سری سیستم های دفاعی ای توی من شکل گرفته که باعث میشه به نظر بیاد که در مسئله مرگ سرد و بی احساس رفتار میکنم...

یعنی اگر فلان شخص عزیز که اخیرا یا قدیما فوت شده، توی مغز و افکار همه به شکل روح و جسد پذیرفته شده، برای من نشده...

خاله فلانی توی ذهن من هنوز توی خونه حیاط دار کاهگلی خوشگلش زندگی میکنه...

پدربزرگ اصفهانی،  هنوز با کلاه قشنگش و عصای چوبیش روی مبل نشسته و آماده رفتن به مهمونیه...

عمه هنوز میره روی نردبون بلند چوبی تا از درختشون برام انجیر بچینه...

و دایی هنوز از جذابیت های کار توی شرکت بستنی سازی برام تعریف میکنه...

اونقدر پیش اومده که وقتی درباره یه آدم مرده صحبت میشه، من اینجوری میشم که "مگه فلانی مرده؟"

و برای همه سوال میشه که "چطور یادت رفته؟"

به هر حال، من که اوکی ام با این قضایا و سیستم دفاعی و همه چی!

اصلا چی میخواستم بگم؟

امروز سر کار نزدیک بود از پله های بدون نرده‌ی طبقه بالا بیوفتم پایین...

ترسناک نبود...

منتها این مغز پرکار من شروع کرد به بررسی که اگه تعادلم رو از دست داده بودم دقیقا چطوری داغون میشدم و استخون هام چطور و با چه ترتیبی خرد میشدن...

و خب توی این نقطه یکم وحشتناک شد...

و خب شاید بگین که آدم با هر افتادنی نمیمیره...

اما توی این نقطه مکانی و زمانی،

اولین استخونی که میتونست به فنا بره، بی شک گردن بود...

و اگر تو مرحله اول گردن چیزیش نمیشد، قطعا توی مرحله دوم با سر روی پله سقوط میکردم و باز چیزی که داغون میشد گردن بود...

خلاصه...

به نظر میرسه که از سرم گذشته...

احتمالا شتره، فقط داشته از اون طرفا رد میشده...

ولی چیزی که هست اینه که...

مرگ واقعا به طرز جالبی، نزدیکه:)

هنوز سرماخورده ام و مجاری تنفسیم پر از انواع مایعات چسبناک مخاطیه...و مثل خیلی های دیگمون، آنفولانزای واگیر دار روحی هم گرفتم!

کاش یادم بمونه، یه روزی که همه چی بهتر شد، از داشتن یه روان غیر طوفانی حتی برای یکم، نهایت استفاده رو ببرم!

هوای بیرون خنک تر شده و برای لباسای تابستونی من، تا حدودی سرد محسوب میشه...ولی این سرماش دلیل نمیشه شب ها پنجره رو تا ته باز نذارم و هوای خنک بیرونو توی ریه هام نکشم...کاش همیشه یادم بمونه هیچ چیز همیشگی نیست...تا هست ازش لذت ببرم!

*همین الان یه ماشین از دم پنجره ام رد شد که یه آهنگ خیلی قشنگی رو داشت گوش میداد...یادم باشه پیداش کنم*

روز فوق العاده شلوغی رو سر کار گذروندم و پاهام هنوز از اون همه بدو بدو درد میکنه...

کاش یادم بمونه، روزایی که خلوت ترم، به خودم یادآور شم که روزای شلوغم قراره بیان!

کاش یادم بمونه که زندگی در حرکته، چه من باهاش برم چه نرم!

چه استرس و اضطراب گلومو فشار بده و چه با آرامش از موانعش بگذرم!

کاش یادم بمونه سختی ها، هر بار که میان سخت تر از قبلی هان، اما اگه من نمیتونستم بجنگم باهاشون، عمراً سمتم نمیومدن!

کاش یادم بمونه، دقیقا همون نقطه ای که فکر میکنم دیگه نمیتونم و هیچ راهی برای ادامه دادن ندارم، دقیقا همون نقطه وقتیه که باید بپیچم توی یه جاده ی دیگه، که اتفاقا بهتر منو به مقصدم میرسونه!

کاش یادم بمونه، به موهای سفیدم بخندم، به زخم هام، به نقص هام و به شکست هام...

که اگه نخندم،

فقط کمربند خود خودمه، که الکی سفت تر بستمش!

کاش خیلی چیزا رو، خیلی وقتا، واقعا یادم بمونه!