بالاخره کتاب کوییک سند (ریگ روان) نوشته ی آقای استیو تولتز رو تموم کردم.

یه نکته ای که درباره اش هست اینه که بعد از تموم کردنش، مثل یه سری کتاب های دیگه، نمیری توی برزخ ذهنی!

بلکه تک تک لحظه های خوندنش، حس برزخ بهت میده!

و وقتی که آخرین صفحه اش رو میخونی و میبندیش، انگار که از خواب بیدارت کردن!

و این هنرِ نوشتن رو توی کار دیگه ی استیو تولتز هم عینا میشه دید.

و پیمان خاکسار، واقعا خوب ترجمه اش کرده و ممنونم ازش که متن کتاب رو ملی سازی نکرده و مفاهیم قشنگی که تولتز نوشته رو دقیق و صحیح درآورده و تغییرشون نداده.

••

کار های نویسنده های مولتی پتنشیال (دارای پتانسیل کافی برای پیشرفت در چندین زمینه ی متنوع) رو واقعا میپسندم. مثال بزنم: برادر داوینچی...ابو علی سینا...دیگه کی؟؟یادم نمیاد.

••

به مامانم میگم کتاب بعدی، چی بخونم؟

میگه یکی از اونا که نصفه ولشون کردی رو بخون!

از طولانی شدن لیستی که به ذهنم اومد، شرمسار شدم...

••

برشی از زمان:

بچه ی سه-چهارساله طوری جیغ میزنه که دیوار ها رو به لرزش درآورده.

مامانش آروم بهش میگه: عه! بی ادب!

با جیغ میگه: بی ادب حرفِ زشتیه!

••

نوشتن از نعمت های الهیه!