دیدین یه وقتایی...

چطور بگم؟!

مثلا این ماییم⭕️!

یه دایره...یه دایره‌ی قرمز...

شبیه یه سلول که از محیط بیرون جداست...

واسه خودش سیستم فیلتراسیون داره...

میره میاد...به کسی کاری نداره و کسی کارش نداره! 

یکم با بقیه درارتباطه ولی حفاظت شده است...

شاید با سلول‌های اطرافش فرق داره ولی براش اهمیتی نداره تا وقتی تعادل سیتوپلاسمش برقراره و میتونه زنده بمونه و زندگی کنه!

بعد تو یه شرایطی که همه چی خیلی سخته...

شوک محیطی بسیاره و دنیا به هدف دستکاری داره محیط سلولو سرد میکنه و گرم میکنه و شوک الکتریکی میده و ماده شیمیایی میزنه و غلظت مواد محلول محیط رو تغییر میده، این سلول بالاخره یه روزنه رو باز میکنه!

اینها آدمای اطراف‌مون هستن🔸️!

یه سری اجسام تیز و متفاوت از چیزی که ما هستیم!

روزنه‌ که باز میشه، توی اون شرایط سخت، اینها خودشونو با جریان راه میدن داخل سلول، که ما باشیم!

و بعد یکهو ما به خودمون میایم و میبینیم تمام چیزهایی که برای خودمون ساخته بودیم و ذخیره کرده بودیم،

تمام انرژی های مثبت...

تمام سپرها و موارد محافظتی...

تمام تیر و تفنگ های جنگی و حتی تمام غذاهای روزانه که برای بقا حفظشون کرده بودیم، همه داره توسط اینها🔸️ مصرف میشه!

و بعد این اجسام عجیب دردناک اونقدر از ما تغذیه میکنند و رشد میکنند که ما از این⭕️ تبدیل میشیم به این یکی🟠!

دایره ای که یه زمانی ما بودیم...

اما الان افکارمون، خوره‌های ذهنیمون، صدای داخل سرمون، همه و همه تبدیل شده به ویژگی های یه سری آدم دیگه!

یه دایره ی نامیزون و مریض و خسته نارنجی رنگ! که الان چیزی برای بقا نداره..

تماما تموم شده و به بشکنی، همون غشاء نازکش هم میترکه و فدای این ویروس‌های مهاجم فعال شده توی شرایط بحرانی میشه!

نمیدونم... متوجه قضیه شدین یا نه؟!

ولی خب این شرایطیه که پیش میاد... وقتی همه جا آلوده است و استرس محیطی بیداد میکنه!

سخته که خودمون باشیم و خودمون بمونیم و حتی وقتی فقط غشاء‌مون سالم مونده، دشمن درونی رو بندازیم بیرون و به خودمون برگردیم...

خیلی سخته ولی تلاشمون رو میکنیم....

چونکه یه ثانیه خودمون بودن به تمام‌ زندگی می‌ارزه!