(145) die from exhaustion
چیزی که درباره‌ی لابسترها، مورد علاقه‌امه اینه که توی ژنتیک‌شون پیر شدن تعریف نشده...
سلول‌هاشون تا بی‌نهایت قدرت تقسیم دارند و طی این فرایند، DNAشون آسیبی نمی‌بینه، چون‌که تلومر انتهایی کرومزوم‌هاشون، مثل مال ما، تحلیل نمی‌ره... به جاش همیشه همانندسازی میشه.
پس نتیجه اینه که سلول‌هاشون همیشه جوان و توانا برای تقسیم باقی میمونن!
برای همینه که توی آب‌های آزاد، لابستر‌های تقریبا ۱.۵ متری با حدود ۱۵۰ سال سن پیدا شدند... جالب نیست؟
حالا سوال اینه که چی میشه که یه لابستر می‌میره؟
یک: تبدیل به غذای دریایی میشه!
دو: در بخشی از زندگی، طی پوست اندازی، متوجه میشه که این زندگی ارزشش رو نداره... چون داره برای زنده‌موندن و رشد کردن، انرژی‌ای صرف می‌کنه، که از محیط دریافتش نمی‌کنه!
پس به زبان خودمونی، زنده‌موندن دیگه براش به‌صرفه نیست...
پس تصمیم می‌گیره که ادامه نده...
سلول‌ها رو تغذیه نمی‌کنه...
و به همین سادگی، تمامش می‌کنه.
برای شیوه‌ی زندگی‌شون، احترام قائلم! مورد پسنده:)
پس‌اس: بله بله، خانم لری لابستر دوم، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد!
