همونطور که تولد ها برای خودشون قصه های عجیب و جالب و شاد و غمگین دارند،

مرگ ها هم قصه هایی دارند...

مشتاقِ دیدنِ مرگ ها نیستم اما هر بار...هر حَیَوان...هر انسان...میمیره یا از نظرِ خودم همیشگی میشه...داستانی گفته میشه که ای کاش نوشته میشد...

همیشه افرادی هستند که تعریف میکنند مرحوم خودش احساس کرده بود...

همیشه افرادی هستند که خواب های صادقه ای دیدند...

همیشه افرادی هستند که...

همیشه...

آدم رو به فکر وادار میکنند این ها...

فکر به دلیل...

فکر به مقصد...

عزاداری برای فردِ داغ دیده واجب و اساسیه...

که اگر نکنه، قلبش مچاله میشه زیرِ بغض و فشار...

اما یه وقت هایی هم سکوت و فکر کردن، نه به خاطراتِ گذشته، بلکه به آینده میتونه مفید باشه...

مرگ همیشه منفی نیست...

گاها میتونه حتی از تولد هم زیبا تر باشه...

"مرگ های زیبا قابل ستایش اند"