اول این آهنگ رو پِلِی کنید...بعد به ادامۀ پست بپردازید!:)

خب...پایان دوره یک ماههء امتحانات رو تبریک میگم!

تبربک به خودم:)

تبریک به شما:)

تبریک به همه:)

اینجا همه چی در همه!:)

oدیالوگ فینگیل طور این هفته:

+فینگیل تو اینو میشناسی؟

فینگیل: کیه؟!

+پدربزرگ اصفهانیه!

فینگیل(متفکرانه!): آره! مادربزرگ اصفهانیه، پدربزرگش!:/

oمتاسفانه هفته پیش نشد برم اصفهان...ولی الوعده، وفا!

معرفی میکنم...بچه ها، فیروزه کوب! فیروزه کوب، بچه ها:)

ببینید چقدر معرکه است!

اگه دوست داشتید بقیه مدلاشم ببینید، این لینک کانالشه! کانال نوزاده البته:)

oگفتم وفا، یاد "وفا" افتادم!! اون وفا و وفاداری و اینا نه ها!یه "وفا"ی دیگه...

این "وفا"ی مذکور استاد المپیادِ دو-سه سال پیس مدرسمون بود!

یه پسر بیست و دو سالۀ خوابالو! که کلی از بچه ها عاشقش شده بودن!!

یادمه فردای اولین جلسۀ کلاس، یکی از بچه ها اونقدر با هیجان بالا و پایین پرید و از ویژگی های بی مانندِ(!) این جناب تعریف کرد و غش و ضعف رفت، که آیفونش از جیبش پرت شد بیرون و به دیار باقی پیوست!

+یکی تو مدرسمون داریم، فامیلش "وفاخواهِ"...بیچاره از اون سال به بعد یَک سوژه ای شده بین بچه ها!:)

oمن بالاخره یه روزی کارت اهدای عضو پُر میکنم:)

oیاد بگیریم همیشه نیمۀ پُرِ لیوان رو ببینیم:)

oوقتی که دلتنگی، امیدت کم نشه...

خــدا همون لحظه، دلتنــگِ بندشِ;)

بعداً نوشت: اِه بیان شکلک و اینا درآورده...!!! از کجا اومده یعنی؟؟! یا خدا...

عاقا به هرحال قدم نو رسیده روبه همۀ بیانیا تبریک میگم شدیداً

طی یه سفر خیلی یهویی فردا داریم میریم اصفهان...!

و از اون یهویی تَرِش اینه که فرداش برمیگردیم...!

و خب خیلیم واضحه که چرا ناگهان طوری،

 تصمیم گرفتم درباره اصفهان بنویسم...

خانواده ی مادری من بعد جنگ مهاجرت میکنن اصفهان و اونجا موندگار میشن...

از طرف دیگه، تنها عمه ام هم اونجا ازدواج کرده بود و همونجا زندگی می کرد دیگه...

همین شد که من از بچگی خیلی زیاد با اصفهان و اصفهانی ها در ارتباط بودم...

ولی اون موقع ها کلِ اصفهان واسه من غوره های خونه های مادربزرگ بود، که تا دلم واسه بابام تنگ میشد، یه خوشه اش رو میداد دستم... و همینطور لواشکای ترشِ مادربزرگ ساز که عشق من بودن:پی

یا حتی قایم موشک بازی کردن با پسرخاله های دو قلوم که آخرشم نمیفهمیدم کدومشونو پیدا کردم و کدومشون سُک سُک کرده....خیلی اذیتم میکردن بی ادبا:/

آ...یادم اومد...یه چیز دیگه هم بود که اون موقع ها با شنیدن اصفهان تو ذهنم شکل میگرفت... روستای مادربزرگ مامانم اینا...یه روستای جالب و خوشکل و خوش آب و هوایی بود و هست که نگو...البته مادربزرگ مامان دیگه اونجا زندگی نمیکرد ها... ولی خب یه سری فامیلای دور بودن اونجا که ما هم به بهونه سر زدن به اونا شهرو ول میکردیم و حمله به طرف طبیعت روستایی...خیلی خوب بود اصلا:دی

وقتی مدرسه ام شروع شد، رفت و آمد ما هم به اصفهان کم شد...بعد از فوت پدربزرگ و بعدم عمه و بعدشم دایی (روحشون شاد:))) دیگه خیلی به ندرت میرفتیم...

ولی از اونجا که ما بزرگتر شده بودیم و میفهمیدیم تاریخ و موزه چیه، هر بار، حتی اگه دو سه روز اونجا بودیم، بازم یک یا دو روزو میذاشتیم واسه دیدن جاهای تاریخی...

آخه من و خانواده معتقدیم سفر یعنی تاریخ...سفر یعنی طبیعت...که یکی دیگه از علتای کم شدن رفت و آمدا هم همین بود! چون هر بار باید به همه فامیل سر میزدیم...چقدر صله ارحام دیگه؟!:)

اصفهان شهریِ که از در و دیوارش تاریخ می ریزه...مثل شیراز...مثل تبریز حتی...واسه من ای که الان بزرگ شدم و میدونم که عاشق هنر و طبیعت و تاریخ و فرهنگم...حقیقتاً سفر اصفهان، سفر خیلی هیجان انگیزیه...

و الانم شدیدا لبریز از هیجان ام چون قرارِ یه بُعد فرهنگی-هنری واقعا زیبا از اصفهان رو ببینم...

اولین عکسی که ازش گرفتمُ حتما تو همین پست یا پست بعدی میذارم:)))

+مثل مامانا شدم این چند روز...صبح قبل از امتحان، مرغامو گذاشتم رو گاز که بپزه...وقتی هم رسیدم خونه تند تند لباس عوض کردم و دستامو شستم و ایستادم پای گاز...تازه کنار غذای اصلی، با آب مرغ سوپ هم درست کردم...!!

خواهر کوچیکه میگه بقیه رفتارت هم مثل مامان شده...عجبا!!:))

++این پست از پستای دوستداشتنیه منه...ولی چون مربوط به طفولیتِ اینجاس، بازخورد زیادی نداشت...خوشحال میشم اگه شما هم دوستش بدارین و جمله های خاصّ خودتون رو یادگاری بذارید;))

ابتدا لازم به ذکر است که ما خانوادتاً آدم های بی چاله چوله ای هستیم! و جَد اندر جَنْدر از استعداد "دل یار را با چال بردن" بی نصیب مانده ایم.

اما همانطور که میگویند، همیشه یک مورد استثناء سر و کله اش پیدا میشود تا آدم را بسی ضایع بفرماید! این استثناء هم کسی نیست جز عمو زاده جان بنده که به لطف ژن های خاندان مادری اش، وقتی میخندد در میانه ی گونه ی راستش سوراخی به عمق گودال ماریانا در اقیانوس آرام ایجاد میشود. 

یادم می آید بار آخری که استثناء جان آمده بود شهر ما و جمیعاً نوادگان، در اتاق آخریِ خانه ی پدربزرگه جمع شده بودیم، این خانم استثناء هِی هِی میخندید و ما هِی وی را دشنام میدادیم و از خاطرات چال ندیده بودنمان تعریف میکردیم و میخندیدیم که "فلانی، فلان طرف صورتش یک چال کم عمق دارد.ولی عکس های تلگرام اش را که نگاه میکنی، آنقدر لب هایش را میکشد تا بالاخره چالش اندازه همین استثناء خودمان شود! آی بامزه میشود!" یا اینکه "فلان دوستم وقتی میخندد آنقدر با کلاس دو طرف صورتش سوراخ میشود که نگو!" یا "فلانی هست که در اینستا فالویت کرده، او هم وقتی میخندد، کنار لبش کمی چال می افتد! اولین کسی است که دیده ام کنار لبش چال دارد!"

به این جمله آخری که میرسد، آن یکی عموزاده نگاهی به من، که از خنده سرخ شده ام، می اندازد و میگوید"ای وای تو هم که کنار لبت چال می افتد!!"

و من که همان ثانیه داشتم میخندیدم و میگفتم "مگر هر سوراخی که روی صورت درست میشود، چال است؟!" خنده ام شدت میگیرد، نگاهش میکنم و در نگاهم میتواند بخواند که "آخر کجای این چال است؟! هی چال چال کرده ایم، توهم زده ای"

اما متاسفانه از آن روز به بعد، همان عموزاده عقیده دارد که بنده باید اسمم را به عنوان استثناء های سوراخ دار خانواده ثبت کنم!

+حالا اگر چالتان در عکس نیافتاد هم کسی نمیگوید چال ندارید^^

+قدر چال هایتان را بدانید! لبخند های آدم را رویایی میکنند^^

+باد می وزد و ناله ی گنجنشک ها...گویی هوای امتحانات جهان را شکنجه میدهد...( اینجانب...در بحبوحه امتحان فیزیک پارسال!)

بریم که چالش "پیاده رو نوشت"رو داشته باشیم...

ولی اگه من فردا سرماخوردگیم عود کرد، گردنِ باعث و بانی چالش!گفته باشم:)

(قیافه ی گول زنک پست رو نبینید...اونقدرم زیاد نیست^^)

هوا 15 درجه است و ساعت ده شب تقریباً...بنده کتاب زیست به دست و گوشی مادر جان به دست دیگر،در حال قدم زدن در پارک ساحلی و انجام دادن چالش ام...

البته همین الان به خاطر غر های مادر جان و پدر جان که"استفاده از هرچیزی یه وقتی داره" و "گوشیو بردار، زشته" و "کتاب و گوشی با هم دستته، یعنی چی؟!" کتاب زیستو گذاشتم تو کیفم...آدم اینقدر عاشق علم؟!

تقریبا ده دقیقه پیش سه-چهار-پنج-شیش تا بالن، از اینا که نفتالینشونو روشن میکنی میره هوا،دیدیم که تا مسیر رفت رو برگردیم همشون افتادن...انگار تولد گیسو کمند بود اونور آب!!

الان لیوان کاپوچینو مو انداختم رفت! خیر سرم میام کالری بسوزونم ولی خدایی مقاومت در برابر کاپوچینو خیلی سخته!!

سمت راستمون یه خانوم و آقایی از این عینکا که انیمیشن سه بعدی پخش میکنن آوردن، یعنی هر پنجشنبه شب و جمعه شب میارن، بعد کلی خانوم و آقا دورشون جمع شدن تا به جیغ و دادای وحشتناک اونایی که عینکه رو گذاشتن، بخندن!ملته داریم ما؟!

عاخی عاخی این زوجی که روبرومون نشستن دومین زوج عاشقی اند که دیدیم!!!البته معلومه اینا هم هنوز فردن!!اومدن سر قرار دیگه:)

عاقا!!! سگک ببر بنگال کیفم گم شد:((((

کلی از راهو برگشتیم ولی پیداش نکردیم:(

دارم با فینگیل سرسره بازی میکنم...از یکی از بازیا میترسه، نشسته اولش،نمیره جلو! به بابا میگم:میترسه حرکت نمیکنه! داد میزنه میگه:من بلدم، این میترسه!(این منظورش من بودم:|)

خب..درو باز میکنم...رمزو میزنم...دیگه نشستم تو ماشین...

چالش ما به سر رسید، "سناتور" به خونش نرسید:دی

یعنی سرعت ایده تا اجرا در حد فِراریِ آلبالوییِ "ننه قمر":)

هر کی با اراده راسخ همه ی "پیاده رو نوشت" رو تا اینجا خوند،میتونه خودشو به این چالش دعوت بگردانه...حتی شما دوست عزیز؛)

 و اینکه...بد بودن نوشته رو هم به نویسندگی خودتون ببخشین!عاخه در حال راه رفتن بود دیگه:}

منبع چالش