عشق است ریاضی...
علی الخصوص اونجاش که همه با ریتم میخونیم:
Ln و e ... جنّ و بسم الله :)
دیالوگِ پست:
ایگ: تا آخرِ عمرم عاشقتم...
مِرین: فقط تا آخرِ عمرِ "من" عاشقم باش!
آهنگِ پست:
شب نقاشی-حمید حامی(به یاد فیلمِ گل یخ...)
ای بشر...
وقتی تو کتابفروشیت هیچ کتابی نداری،
غلط کردی رفتی کتابفروشی زدی!:|
اعصاب واسه آدم نمیذارن!
بابا رفته واسم کتاب بگیره!
زنگ زده میگه فلان کتابو ندارن...به جز این چی میخوای بگیرم؟
لیست کتابامو آوردم...
میگم:فلان کتاب؟
+ندارن!
-جلد دوم اون یکی؟
+تموم کردن!
-فلان کتاب کیاسالار؟
+هنوز نیومده!
-اون گام به گامِ چی؟
+فقط مجموعه کاملشو دارن!
-میشه بپرسی اصن چیارو دارن تا من انتخاب کنم؟؟؟!!!:////
)
خب...کجا بودیم؟!
تا اونجا گفتم که دیدم یه لواشک دوست دیگه هم به جز من تو گروه هست...
خلاصه که از همون لواشک دست سازه و یکم هم لواشک کیوی گرفتیم و برگشتیم تو اتوبوس...
آقای غلامی با لواشکاش قسمت جلویی اتوبوس رو ساپورت کرد، منم کیویَ رو دادم بابا تا به دور و بریامون تعارف کنه!
آقای فکور، پشتِ سرِ بابا نشسته بود که بعد از تعارف لواشک یکم براش سوال پیش اومده بود که چیه و از کجا گرفتین و اینا؟! منم که صدام بلند، تند تند داشتم براش توضیح میدادم...
و مثل اینکه جلوییا شنیده بودن و دوست داشتن امتحانش کنن....منتها من تعارف نکرده بودم!
عاخه تو راه برگشت یکی از خانوما داشت راجع به لواشک و اینا حرف میزد و منم گوشام تیز شده بود که همون موقع آقای غلامی گفت: کیوی هم داشت که ما نخریدیم...ولی بعضیا خریدن!
بعدم با ابرو به من اشاره کرد... خو به من چه؟! خودشون داشتن واسه همین تعارف نکردم!
گفتم آقای فکور... حدودا پنجاه شصت سال شونه... ویژگی جالبش از نظر من تماسای تموم نشدنیشون با اشخاص مختلفه!
یعنی بدون اغراق، از لحظۀ اول تا آخرین لحظه داشتن موقعیت رو برای افرادی مجهول توضیح میدادن...
مثلا همون اول که سوار شدن با یکی تماس گرفتن و اعلام کردن که الان دو دقیقه است که سوار اتوبوس شدن...
بلافاصله با شخص دیگه ای تماس گرفتن و اعلام کردن که تا ایکس دقیقه دیگه راه میوفتیم به مقصد همدان...
بعد به یکی دیگه زنگ زدن که من تا جمعه اهواز نیستم و دارم میرم فلان جا...
و همین منوال بود تا وقتی برگشتیم! منم هر بار با یه لبخندِ معنا دار به بابا نگاه میکردم که اونم میگفت:مسخره نکن!!
اینم گذشت و باز من به آهنگام رو آوردم...اینبار لیلیِ سینا حجازی:
تقریبا ساعت یک و نیم دو بود که رسیدیم به یه شهر...اول شهر یه تابلوی بزرگ زده بود که به شهرِ فلان خوش آمدید! اما من داشتم تابلوی زیریش رو میخوندم واسه همین متوجه اسمِ شهر نشدم...اما رو تابلوی زیری نوشته بود "انتهای حوضه استحفاظی شهر ملایر"... منم نمیدونستم تو چه شهری هستیم!
به بابا گفتم تو یه کتاب(پسران بد) خوندم که "ملایر یعنی آتش روی کوه چون مردم ملایر از زمانهای قبل روی کوه آتیش هایی میدیدن و معتقد بودن جن ها اونارو روشن میکنن!"
داشتیم در همین مورد صحبت میکردیم که اعلام کردن واسه نهار می ایستیم...
همه نهارامونو بردیم و زیر آلاچیق نشستیم خوردیم...و تازه اونجا بود که فهمیدم چقدررر همه با هم صمیمی ان! اونقد که غذاهارو کامل با هم خوردیم!
منم یه ماتینا( ملقب به تخم شربتی یا تخم غورباقه) دست ساز درست کرده بودم با طعم گلاب و نسترن...که اونم با هم خوردیم!
اول به آقای نظری و خانم لطیفی تعارف کردم... آقای نظری با شوخی گفت: خوبه ولی شکرش زیاده و اگه آبلیمو داشت بهتر بود، که خانم لطیفی ازون ور گفت:فربد اذیتش نکن، خیلیم خوبه!!!
البته خانم معصومیم خوب بودنشو تایید کرد ها!
این خانم معصومی بسیار دوست داشتنیه وکلی هم شبیه به منه
خلاصه که نهار هم تموم شد و پیش رفتیم به سوی همدان که دیگه صعودمون رو داشته باشیم!
و یه نکته ی جالب...موقع خروج از همون شهر مجهول الهویه متوجه شدم که تابلوهای شهرو برعکس چسبوندن...چون آخرِ شهر یه تابلو بود که زده بودن که "آغاز حوضه استحفاظی شهر ملایر"
اینم از عکسا:
این مسیری که رفتیم:
تقریبا اولای راه، عکس از مستر نظری:
خونه باغی که شب دوم رفتیم:
به قول مستر عطار:پاییز و بهار در کنار هم
باقی ماجرا در پست های بعدی:)
