هشدار

با احتیاط بخوانید

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گیجم...

گیج گیج گیج گیج

از حرفام کارام پیامام تصمیمام مطمئن نیستم...

تغییر همیشه اینقدر سخته؟

جوون میکَنَم تا پا شم...

ولی مثل جوجه گنجشکی که تازه از درخت پرت شده پایین،

دوباره و دوباره کله پا میشم!

حس میکنم فضایی حرف میزنم...

براتون پیش اومده؟

هیشکیِ هیشکی نفهمه حرفتونو؟

خسته ام...

سر درگم ام.

سردرگم:[سَ دَ گُ] (ص مرکب) کنایه از سراسیمه و حیران.

چرا یکی به آدمای اطرافم نمیگه ولش کنید؟

یکم...فقط یکم...

کاش پُز و اداهاشونو بذارن برای ماهِ بعد...

قول میدم باشم و دستآورد های جدیدِ زندگیشونو ببینم و احساسِ بدبختی بهم دست بده!

ولی لطفا...الان نه!

کاش دلخوریا و توقع هاشونو عقب بندازن...

کنایه ها و تیکه هاشونو...

گِله ها و انتقاداشونو...

قول میدم بعدا همشونو بپذیرم!

ولی الان نه

این دختر تو این لحظه یه شیشه ی نازکِ پر از بغضه...

نگرانه...

دلخوره...

مظطربه...

ترسیده...

حیرانِ!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تاریخ نوشتن این متن رو که دیدم شوکه شدم...خیلی...

یازده خرداد 99 چه گذشته بر من که اینقدر یادم نیست؟

یا باید بگم بعدش چی گذشته بر من که اون تاریخ برام شده هیچی؟

زندگی سخت میگذره و تازه سخت تر هم میشه...

ولی من هر سال، پاییز که میرسه،

بوته ی فلفل و دونه ی آفتابگردون میکارم.

همونطور که تولد ها برای خودشون قصه های عجیب و جالب و شاد و غمگین دارند،

مرگ ها هم قصه هایی دارند...

مشتاقِ دیدنِ مرگ ها نیستم اما هر بار...هر حَیَوان...هر انسان...میمیره یا از نظرِ خودم همیشگی میشه...داستانی گفته میشه که ای کاش نوشته میشد...

همیشه افرادی هستند که تعریف میکنند مرحوم خودش احساس کرده بود...

همیشه افرادی هستند که خواب های صادقه ای دیدند...

همیشه افرادی هستند که...

همیشه...

آدم رو به فکر وادار میکنند این ها...

فکر به دلیل...

فکر به مقصد...

عزاداری برای فردِ داغ دیده واجب و اساسیه...

که اگر نکنه، قلبش مچاله میشه زیرِ بغض و فشار...

اما یه وقت هایی هم سکوت و فکر کردن، نه به خاطراتِ گذشته، بلکه به آینده میتونه مفید باشه...

مرگ همیشه منفی نیست...

گاها میتونه حتی از تولد هم زیبا تر باشه...

"مرگ های زیبا قابل ستایش اند"

عکس گرفته شده توسط اینجانب...

وقتی که با مادر جان رفتم در دشت و صحرا چون معتقد بود خطرناکه تنها بمونم خونه...

آره دیگه...اینست قدرت مامان ها!

این روزا حتی بیشتر از سلام از کلمه ی قرنطینه استفاده میکنم...

نمیدونم شاید میخوام یادم بمونه چه دوران غریبی رو گذروندیم!

____________

مامان میگه دیگه خسته شدم میخوام برم بیرون...

خونه و اینا نه! میخوام بزنم به در و دشت!

...

میفهممش...منم دلم برای طبیعت تنگه...ولی مخالف اکید قرنظینه شکنی ام!

حالا میگه خواستی بیا نخواستی نیا...

نمیرم...

بعد از این همه فکر کنم بهتره چند ساعتی دور باشیم از هم!

آخه نمیدونین که...

من و مامان سنگ چخماخیم(flint) تو این روزا...

از بغل هم رد میشیم جرقه پرتاب میکنیم!

_____________

پی اس: بالاخره shining رو دیدم...

جلوه های ویژه درسته اون موقع اونقدر پیشرفت نکرده بوه...

ولی بی امکانات قلبم رو به تپش انداخت این فیلم!

بعد از...چند روز شده؟ بیشتر از یه ماهه...

بعد از بیشتر از یه ماه قرنطینه، انگار دیگه کم کم باهاش به صلح رسیدم!

دیگه برام مهم نیست بیرون نرم...کافه ها و رستورانا هم که بسته ان اصلا...

واسه هر کی هم دلم تنگ شه، یه تماس تصویری و خوبی چه خبر و تامام...

البته که دلم پیتزا و چیز برگر و اوووف علی الخصوص ازون ساندویچای کثیف ال ای میخواد!

ولی خب بدونِ اونا هم سر میشه...

یه نظمی دادم به روزام که خودمم در عجبم...

این هفته ی آخر هر روز صبح پیاده روی و دوی صبحانه داشتم...

با رعایت نکات بهداشتی و الکل و فاصله گذاری اجتماعی و این الم شنگه ها!

با این توخونه موندن ها وزن که کم نمیکنم، حداقل اینجوری اضافه هم نمیکنم!

خلاصه بعدشم قهوه و نون پنیرمو میخورم میرم سر درسای کلاس زبان آنلاین!

آخر شبا هم با خانواده میشینیم پای فیلم های هالیوودی....

خلاصه که از نظر من این دوران پسندیده شده...

ولی میدونین؟ مطمئنم تو همین روزایی که من باهاش به صلح رسیدم، تموم میشه قرنطینه و باز منم و بی برنامگی و دویدن دنبال کارهام و نداشتنِ وقت واسه فیلمام:(