(96)مومنتو

ارزش یه سری لحظات رو باید دونست و شناخت و قدردانی کرد.

 

الانی که خسته و چپه روی تختم دراز کشیدم و به اومدن فردایی فکر میکنم که پیش بینی میشه خیلی پر ماجرا باشه،

و پنجره ی نیمه بازی که باد خنک پاییزی رو توی اتاقم راه داده،

و کاج های کوچیک آویز شده از سقف که توی باد آروم میچرخن،

و کتاب پی دی افی که منتظره بعد یه استراحت کوتاه دوباره سراغش برم،

و سرفه های بد طور خواهر کوچیکه توی خواب که غده ی نگرانی هامو غلغلک میده،

همراه با احساس غم و غروری که از شنیدن ماجرایی درَم جوش میزنه،

همه ی این ها، لحظه ای رو ساختن...

 

و این لحظه هر چقدر سخت، برام دلپذیره!

باید ارزش دلپذیری های کوچیک زیرپوستی رو بیشتر بدونم!

مهرآ :) ۰ نظر

(97) هشت میلیارد عقیده‌ی کاملا مختلف

از همه چیز و همه جا...

 

پیش نوشت:

اینطور یاد گرفتیم که تا از چیزی مطمئن نیستیم، حرفی نزنیم!

بدون سند و مدرک،

بدون تحقیقات قبلی،

بدون تاییدیه‌ی صحت قضیه!

رسم دادگاه رو پیشه کردیم انگار،

و این چقدر سخت میکنه زندگی هامون رو...

 

 

بیگانه نوشت:

به نظرم جهان بینی انسان، افکارش، اعتقاداتش...

به آدم های اطرافش شبیه و وابسته است!

اگر که تنها از آدم های اطرافش ایده بگیره،

و اگر فقط با آدم های اطرافش در ارتباط باشه!

ولی الانی که اینترنت هست و ارتباطات درون سیاره ای راحته،

خیلی عامل های فرا تری روی افکار و اعتقادات آدم موثر میتونه باشه!

و البته این عوامل هم اونقدر زیاد و متنوع و گسترده هستن که  امکان هم عقیده بودن آدم هارو خیلی خیلی پایین تر آورده!

من فلان کتابو میخونم و ایده هایی در ذهنم شکل میگیره!

تو بهمان کتابو خوندی، ایده های متفاوتی ازش میگیری!

من فلان فیلم رو دیدم و موضوعش رو پسندیدم و ازش چیز یاد گرفتم!

تو بهمان فیلم رو دیدی، چیزای کم یا زیاد مختلفی ازش یاد گرفتی!

 

اصلا چقدر پیش میاد فیلمی که تو دیدی رو یکی دیگه هم دیده باشه؟ اگه فیلمه اونقدرا معروف نباشه چی؟

چند بار شده کتابی که خونده باشی رو دست کسی ببینی؟ چقدر کتاب هایی که میخونی رو به بقیه معرفی میکنی؟

میخوام بگم احتمالش کم هست...اما برای هر کس به خودش بستگی داره!

 

مثلا من...بیگانه‌ی دو عالمم اینجا...اونجا...همه جا...

حس میکنم تو دنیای دیگه ای زندگی میکنم...دنیایی متفاوت از دنیای هم کلاسی ها و هم محله ای ها و حتی فامیل هام!

 

من طبیعتا برای خودم عقیده و افکاری دارم...

اما حس میکنم همه توی حباب هایی دسته به دسته نشسته ان...با افکاری نسبتا به هم شبیه تر...

و حرف های من قطعا سوزنی برای ترکوندن این حباب ها میشه!

حتی جونی ندارم که پاشم و حباب هارو یکی یکی بترکونم!

پس فقط افکارم رو میذارم تو کیفم و راه خودمو میرم!

 

و همونطور که به یه سری ها توصیه کردم که: راه بازه و جاده دراز (برای بیرون رفتن از زندگی و زاویه دیدم)

دقیقا همونطور با کوله بارم از زندگی هاشون کنار میکشم!

 

با این توصیفات...

باشد که رستگار شویم!

و البته آدم های هم فکر خودمون رو پیدا کنیم!

 

مهرآ :) ۰ نظر

(95)ایشونی که تولدشه

میلادی دیروز تولدم بوده

شمسی امروز میره که باشه!

 

در بیست و دو سالگی...

دو تا روز تولد داشتم من....

 

که البته بیشتر منو یاد تبلیغ بیست هشتاد میندازه‌...خمیردندون بیست هشتاد!

همون که میگفت در بیست سالگی هشتاد تا دندون سالم داشته باش...

یا هر چیز دیگه ای که میگفته:))))

 

ولی جالبه ها...

الان در بیست سالگی حسم شبیه یه آدم هشتاد ساله است به زندگی!

همونقدر خسته از این روند تکراری!

 

خدا بقیه سالهای داده/نداده‌ی آینده رو به خیر بگذرونه انشالله!

 

آم...همین دیگه...بیست و دو ساله شدم.

همینقدر الکی:)

 

 

مهرآ :) ۱ نظر

(94)از نا‌امید‌ی‌ها...از مر‌‌گ‌ها

دلمون سخته...سنگینه...

میخندیم ها...ولی زیرشون درده...

نفس هم میکشیم...ولی سرب داره انگار هوامون...

 

سگولوی محبوبم مریض که شد..

قاطی پاطی بود اوضاع خونه...

هی نرفتم پارک...هی نشد برم...

وقتی رفتم بعد دو هفته...بوی جسدش تمام اون قطعه رو گرفته بود...

خم شدم و گشتم دنبالش...با بغض، یادمه!

 زیر غار های مورتیش پیداش کردم...

موهای نرم و بلندش همونجا بود و جسم مرده اش...

سگ و آدم نداره...جسد پیدا کرده بودم...

جسم موجودی که زنده بودنش رو خوب یادم میومد...

 

دو ساله...نه بیشتره...هر بار که از اون قسمت پارک رد میشم، بوی مردار میپیچه تو دماغم...

حالت تهوع و بغض...

 

میخوام بگم این مغز یادش میمونه...

تصویر هایی رو که دیده و ندیده...

صداهایی رو که شنیده و نشنیده...

بوهایی رو که بوییده و نبوییده...

 

توی د‌ا‌نشگا‌ه، صدا‌ی جیغ‌ و داد میشنوم این روزا...

جیغ‌ و داد کسایی که ندیدمشون حتی...ولی کبا‌به دلم براشون...

 

توی خیا‌بو‌نا‌، بو‌ی تند‌ گا‌‌‌‌‌‌‌ز اشک‌‌‌‌‌آ‌‌‌و‌‌‌‌‌ر میاد...

حتی میسو‌ز‌ه چشما‌‌‌م...گلو‌‌م...

 

خفگی

 

درد

 

بغض

 

بغض

 

بغض

 

 

ا‌‌‌مید‌ی به ‌‌‌فر‌‌‌د‌‌‌ا هست؟

 

چون به این ر‌و‌زا‌‌‌ نیست...

به موندن‌ تو‌ی بد‌‌‌‌‌ن بر‌‌‌ا‌‌‌ی این جو‌‌‌‌نا نیست...

مهرآ :) ۲ نظر
یکی بود....هیچکس نبود..!
یه جهان خاکستری بود و یه دخترک ...
که همه آرزوش این بود که دنیاشو رنگی کنه...
دوست داشت دور خودش بچرخه...
و بخنده...
و زندگی کنه...
حالا این شما...و اینم وبلاگ دخترکی...
که شعرهاش انعکاس احساسشه...

+این نوشته ها مثل بچه های من میمونن! لطفا کپی نکنین حتی با ذکر منبع:)
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان