عصری با سر درد و گلو درد بیدار شدم...
گفتم مهم نیست نرم دکتر!
سر دردم بد تر شد...
چشمام داغ شد...
سر و صورتم شروع کرد به ذق ذق کرد...
دستام بی حس شد...
گلومو چک کردم دیدم پررر شده از دونه های بزرگ عفونی...
دیگه گفتم تا نمردم برم دکتر یه دارویی چیزی بگیرم!
حالا رفتم تو مطب...
بعد از پرسیدن شصت تا سوال...
و چک کردن گلوم با "چراغ گوشی"
با کمک قدرت غیب گویی که بهش اعطاء شده،
بهم گفت که سرما خوردم:)
داریم قدم میزنیم...
به بغل دستیش میگه:
نمیدونم چرا این مردم براشون عادی نمیشه که یه دختر با یه پسر، دوست باشه ولی با هم نباشن!
زیر چشمی به من نگاه میکنه تا ببینه واکنشم چیه
(جوری که انگار من اونیم که پشت سرش غیبتشو کرده)
چندتا فحش کوچیک تو دلم بهش میدم،
که ای فلان فلان، صرفا به دلیل اینکه من یه بند از دوستای پسرم تو اقصی نقاط این مملکت حرف نمیزنم،
دلیل نمیشه به قولت اپن مایند نباشم!
به علاوه من همونقدر که دوستِ پسر ندارم، دوستِ دخترم ندارم...پس خجالت بکش و بهم تهمت نزن!
چقدر از این موضوع صحبت های بدرد نخور بدم میاد!
بیا درباره یه چیز جذاب حرف بزنیم:
▪︎پیش بینی مون از روند گرمایش زمین
▪︎فعالیت های معجزه وار سلول های گیاهی
▪︎خَفَنیّت سواحل هیدن مکزیکو
هوووف...
جوابشو میدم که:
به نظرم کافر همه را به کیش خود پندارد!
هر کسی فکر بدی درباره یکی دیگه داره از بدی خودشه، تو حرص نخور!
خیالش راحت میشه و بحثو عوض میکنه!
حیف که نتونستم بهش بگم:
اون دوستی که پسره و به قولت رفیقته، ولی وقتی داری باهاش حرف میزنی به بقیه میگی فلان دوستِ دخترمه...
این حقیقت که مامان بابات میدونن با شهلا دوستی و باهاش میری بیرون ولی نمیدونن با شهرام دوستی و یواشکی باهاش میری بیرون...این یعنی "یه جای قضیه میلنگه"
اگه واقعا دوستته، جرئت داشته باش و همونطور که با شهلا دوستی باهاش دوست باش و به بقیه ثابت کن که اجازه ندارن فکر سوء و منحرفی درباره ات داشته باشن! بعله!
خودم میدونم جاجو و بسیار غرغرو ام...
حداقلش نظراتمو برای خودم نگه میدارم!
نگه میدارم؟
نمیدونم...شاید بیشتر به عنوان غر ارائه شون میدم...اصلانشم...همینه که هست/(^○^)\
ارزش یه سری لحظات رو باید دونست و شناخت و قدردانی کرد.
الانی که خسته و چپه روی تختم دراز کشیدم و به اومدن فردایی فکر میکنم که پیش بینی میشه خیلی پر ماجرا باشه،
و پنجره ی نیمه بازی که باد خنک پاییزی رو توی اتاقم راه داده،
و کاج های کوچیک آویز شده از سقف که توی باد آروم میچرخن،
و کتاب پی دی افی که منتظره بعد یه استراحت کوتاه دوباره سراغش برم،
و سرفه های بد طور خواهر کوچیکه توی خواب که غده ی نگرانی هامو غلغلک میده،
همراه با احساس غم و غروری که از شنیدن ماجرایی درَم جوش میزنه،
همه ی این ها، لحظه ای رو ساختن...
و این لحظه هر چقدر سخت، برام دلپذیره!
باید ارزش دلپذیری های کوچیک زیرپوستی رو بیشتر بدونم!
از همه چیز و همه جا...
پیش نوشت:
اینطور یاد گرفتیم که تا از چیزی مطمئن نیستیم، حرفی نزنیم!
بدون سند و مدرک،
بدون تحقیقات قبلی،
بدون تاییدیه‌ی صحت قضیه!
رسم دادگاه رو پیشه کردیم انگار،
و این چقدر سخت میکنه زندگی هامون رو...
بیگانه نوشت:
به نظرم جهان بینی انسان، افکارش، اعتقاداتش...
به آدم های اطرافش شبیه و وابسته است!
اگر که تنها از آدم های اطرافش ایده بگیره،
و اگر فقط با آدم های اطرافش در ارتباط باشه!
ولی الانی که اینترنت هست و ارتباطات درون سیاره ای راحته،
خیلی عامل های فرا تری روی افکار و اعتقادات آدم موثر میتونه باشه!
و البته این عوامل هم اونقدر زیاد و متنوع و گسترده هستن که امکان هم عقیده بودن آدم هارو خیلی خیلی پایین تر آورده!
من فلان کتابو میخونم و ایده هایی در ذهنم شکل میگیره!
تو بهمان کتابو خوندی، ایده های متفاوتی ازش میگیری!
من فلان فیلم رو دیدم و موضوعش رو پسندیدم و ازش چیز یاد گرفتم!
تو بهمان فیلم رو دیدی، چیزای کم یا زیاد مختلفی ازش یاد گرفتی!
اصلا چقدر پیش میاد فیلمی که تو دیدی رو یکی دیگه هم دیده باشه؟ اگه فیلمه اونقدرا معروف نباشه چی؟
چند بار شده کتابی که خونده باشی رو دست کسی ببینی؟ چقدر کتاب هایی که میخونی رو به بقیه معرفی میکنی؟
میخوام بگم احتمالش کم هست...اما برای هر کس به خودش بستگی داره!
مثلا من...بیگانه‌ی دو عالمم اینجا...اونجا...همه جا...
حس میکنم تو دنیای دیگه ای زندگی میکنم...دنیایی متفاوت از دنیای هم کلاسی ها و هم محله ای ها و حتی فامیل هام!
من طبیعتا برای خودم عقیده و افکاری دارم...
اما حس میکنم همه توی حباب هایی دسته به دسته نشسته ان...با افکاری نسبتا به هم شبیه تر...
و حرف های من قطعا سوزنی برای ترکوندن این حباب ها میشه!
حتی جونی ندارم که پاشم و حباب هارو یکی یکی بترکونم!
پس فقط افکارم رو میذارم تو کیفم و راه خودمو میرم!
و همونطور که به یه سری ها توصیه کردم که: راه بازه و جاده دراز (برای بیرون رفتن از زندگی و زاویه دیدم)
دقیقا همونطور با کوله بارم از زندگی هاشون کنار میکشم!
با این توصیفات...
باشد که رستگار شویم!
و البته آدم های هم فکر خودمون رو پیدا کنیم!
میلادی دیروز تولدم بوده
شمسی امروز میره که باشه!
در بیست و دو سالگی...
دو تا روز تولد داشتم من....
که البته بیشتر منو یاد تبلیغ بیست هشتاد میندازه...خمیردندون بیست هشتاد!
همون که میگفت در بیست سالگی هشتاد تا دندون سالم داشته باش...
یا هر چیز دیگه ای که میگفته:))))
ولی جالبه ها...
الان در بیست سالگی حسم شبیه یه آدم هشتاد ساله است به زندگی!
همونقدر خسته از این روند تکراری!
خدا بقیه سالهای داده/نداده‌ی آینده رو به خیر بگذرونه انشالله!
آم...همین دیگه...بیست و دو ساله شدم.
همینقدر الکی:)
